vinka

Finnish

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈʋiŋkɑ/, [ˈʋiŋkɑ]
  • Rhymes: -iŋkɑ
  • Syllabification(key): vin‧ka

Etymology 1

From Proto-Finnic *vinka.

Noun

vinka

  1. (rare) cold wind
Declension
Inflection of vinka (Kotus type 9*G/kala, nk-ng gradation)
nominative vinka vingat
genitive vingan vinkojen
partitive vinkaa vinkoja
illative vinkaan vinkoihin
singular plural
nominative vinka vingat
accusative nom. vinka vingat
gen. vingan
genitive vingan vinkojen
vinkainrare
partitive vinkaa vinkoja
inessive vingassa vingoissa
elative vingasta vingoista
illative vinkaan vinkoihin
adessive vingalla vingoilla
ablative vingalta vingoilta
allative vingalle vingoille
essive vinkana vinkoina
translative vingaksi vingoiksi
instructive — vingoin
abessive vingatta vingoitta
comitative — vinkoineen
Possessive forms of vinka (type kala)
possessor singular plural
1st person vinkani vinkamme
2nd person vinkasi vinkanne
3rd person vinkansa

Etymology 2

Borrowed from Sami, compare Northern Sami faggi.

Noun

vinka

  1. (dialectal) trammel
  2. (colloquial, woodworking) Synonym of liimapuristin
Declension
Inflection of vinka (Kotus type 9*G/kala, nk-ng gradation)
nominative vinka vingat
genitive vingan vinkojen
partitive vinkaa vinkoja
illative vinkaan vinkoihin
singular plural
nominative vinka vingat
accusative nom. vinka vingat
gen. vingan
genitive vingan vinkojen
vinkainrare
partitive vinkaa vinkoja
inessive vingassa vingoissa
elative vingasta vingoista
illative vinkaan vinkoihin
adessive vingalla vingoilla
ablative vingalta vingoilta
allative vingalle vingoille
essive vinkana vinkoina
translative vingaksi vingoiksi
instructive — vingoin
abessive vingatta vingoitta
comitative — vinkoineen
Possessive forms of vinka (type kala)
possessor singular plural
1st person vinkani vinkamme
2nd person vinkasi vinkanne
3rd person vinkansa

Anagrams

Icelandic

Etymology

Borrowed from Danish vinke, from Middle Low German winken, from Proto-Germanic *winkōną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈviŋ̊ka/
  • Rhymes: -iŋ̊ka

Verb

vinka (weak verb, third-person singular past indicative vinkaði, supine vinkað)

  1. (transitive, with dative) to wave (one's hand) at
    Synonym: veifa

Conjugation
vinka — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að vinka
supine
(sagnbót)		 vinkað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 vinkandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég vinka við vinkum present
(nútíð)		 ég vinki við vinkum
þú vinkar þið vinkið þú vinkir þið vinkið
hann, hún, það vinkar þeir, þær, þau vinka hann, hún, það vinki þeir, þær, þau vinki
past
(þátíð)		 ég vinkaði við vinkuðum past
(þátíð)		 ég vinkaði við vinkuðum
þú vinkaðir þið vinkuðuð þú vinkaðir þið vinkuðuð
hann, hún, það vinkaði þeir, þær, þau vinkuðu hann, hún, það vinkaði þeir, þær, þau vinkuðu
imperative
(boðháttur)		 vinka (þú) vinkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
vinkaðu vinkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vinkast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að vinkast
supine
(sagnbót)		 vinkast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 vinkandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég vinkast við vinkumst present
(nútíð)		 ég vinkist við vinkumst
þú vinkast þið vinkist þú vinkist þið vinkist
hann, hún, það vinkast þeir, þær, þau vinkast hann, hún, það vinkist þeir, þær, þau vinkist
past
(þátíð)		 ég vinkaðist við vinkuðumst past
(þátíð)		 ég vinkaðist við vinkuðumst
þú vinkaðist þið vinkuðust þú vinkaðist þið vinkuðust
hann, hún, það vinkaðist þeir, þær, þau vinkuðust hann, hún, það vinkaðist þeir, þær, þau vinkuðust
imperative
(boðháttur)		 vinkast (þú) vinkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
vinkastu vinkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Ingrian
Vinkaa.

Etymology

From Proto-Finnic *vinka. Cognates include dialectal Finnish vinka and Estonian ving.

Pronunciation
  • (Ala-Laukaa) IPA(key): /ˈʋiŋkɑ/, [ˈʋiŋk]
  • (Soikkola) IPA(key): /ˈʋiŋkɑ/, [ˈʋiŋɡ̊ɑ]
  • Rhymes: -iŋkɑ
  • Hyphenation: vin‧ka

Noun

vinka

  1. fume, smoke

Declension
Declension of vinka (type 3/kana, nk-ng gradation)
singular plural
nominative vinka vingat
genitive vingan vinkoin
partitive vinkaa vinkoja
illative vinkaa vinkoi
inessive vingaas vingois
elative vingast vingoist
allative vingalle vingoille
adessive vingaal vingoil
ablative vingalt vingoilt
translative vingaks vingoiks
essive vinkanna, vinkaan vinkoinna, vinkoin
exessive1) vinkant vinkoint
1) obsolete
*) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl)
**) the comitative is formed by adding the suffix -ka? or -kä? to the genitive.

References
  • Ruben E. Nirvi (1971) Inkeroismurteiden Sanakirja, Helsinki: Suomalais-Ugrilainen Seura, page 668

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Verb

vinka

  1. inflection of vinke:
    1. simple past
    2. past participle

Swedish

Etymology

From Old Swedish vinka, from Middle Low German winken, from Proto-Germanic *winkōną.

Verb

vinka (present vinkar, preterite vinkade, supine vinkat, imperative vinka)

  1. to wave (one's hand)

Conjugation
Conjugation of vinka (weak)
Active Passive
Infinitive vinka vinkas
Supine vinkat vinkats
Imperative vinka —
Imper. plural1 vinken —
Present Past Present Past
Indicative vinkar vinkade vinkas vinkades
Ind. plural1 vinka vinkade vinkas vinkades
Subjunctive2 vinke vinkade vinkes vinkades
Participles
Present participle vinkande
Past participle vinkad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.