rabbi

See also: Rabbi

English

Alternative forms

Etymology

From Middle English raby, from Ecclesiastical Latin rabbi, and its source Koine Greek ῥαββί (rhabbí), from (post-Tanakh) Hebrew רַבִּי (rabbi, my master), from רַב (rav, master [of]) + ־י (-i, me). Compare late Old English rabbi. Doublet of rebbe.

Pronunciation

  • (US) IPA(key): /ˈɹæ.baɪ/
  • (file)

Noun

rabbi (plural rabbis or (archaic) rabbies)

  1. A Jewish scholar or teacher of halacha (Jewish law), capable of making halachic decisions.
    • 2019, Rachel Timoner, “Book Review: Textual Activism by Rabbi Mike Moskowitz”, in Tikkun:
      Next, R. Moskowitz brings us to the Slonimer Rebbe, a late 20th century Hasidic rabbi, who taught that the evil of Esav was that very sense of completion, the self-perception that he had no need for growth or further transformation.
  2. A Jew who is or is qualified to be the leader of a Jewish congregation.
  3. (law enforcement, slang) A senior officer who acts as a mentor.

Translations


Basque

Etymology

Borrowed from Ecclesiastical Latin rabbi, from Koine Greek ῥαββί (rhabbí), from Hebrew רַבִּי (rabbi, my master).

Pronunciation

  • IPA(key): /rabi/, [ra.β̞i]

Noun

rabbi anim

  1. (Judaism) rabbi
    • 1571, Joanes Leizarraga, editor, Iesus Christ Gure Iaunaren Testamentu Berria, London: The Trinitarian Bible Society, published 1908, Ioann 1:38:
      Eta itzuliric Iesusec, eta ikussiric hec çarreitzala, dioste hæy, Ceren bilha çabiltzate? Eta hec erran cieçoten, Rabbí (erran nahi baita hambat nola Magistruá) non egoiten aiz? [Original spelling]
      Eta itzulirik Jesusek, eta ikusirik hek zarreitzala, dioste haei, Zeren bilha zabiltzate? Eta hek erran ziezoten, Rabbi (erran nahi baita hanbat nola Majistrua) non egoten haiz? [Modernized spelling]
      Then Jesus turned, and saw them following, and saith unto them, What seek ye? They said unto him, Rabbi, (which is to say, being interpreted, Master) where dwellest thou? KJV
    Synonym: errabino

Declension

Declension of rabbi (animate, ending in vowel)
indefinite singular plural
absolutive rabbi rabbia rabbiak
ergative rabbik rabbiak rabbiek
dative rabbiri rabbiari rabbiei
genitive rabbiren rabbiaren rabbien
comitative rabbirekin rabbiarekin rabbiekin
causative rabbirengatik rabbiarengatik rabbiengatik
benefactive rabbirentzat rabbiarentzat rabbientzat
instrumental rabbiz rabbiaz rabbiez
inessive rabbirengan rabbiarengan rabbiengan
locative
allative rabbirengana rabbiarengana rabbiengana
terminative rabbirenganaino rabbiarenganaino rabbienganaino
directive rabbirenganantz rabbiarenganantz rabbienganantz
destinative rabbirenganako rabbiarenganako rabbienganako
ablative rabbirengandik rabbiarengandik rabbiengandik
partitive rabbirik
prolative rabbitzat

Further reading

  • "rabbi" in Euskaltzaindiaren Hiztegia [Dictionary of the Basque Academy], euskaltzaindia.eus
  • rabbi” in Orotariko Euskal Hiztegia [General Basque Dictionary], euskaltzaindia.eus

Dutch

Etymology

From Late Latin rabbi, and its source Koine Greek ῥαββί (rhabbí), from (post-biblical) Hebrew רבי (rabbi, my master).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrɑ.bi/
  • (file)
  • Hyphenation: rab‧bi

Noun

rabbi m (plural rabbi's, diminutive rabbietje n)

  1. (Judaism) rabbi

Synonyms

Descendants

  • Negerhollands: rabbi

Finnish

Etymology

From Ecclesiastical Latin rabbi, from Koine Greek ῥαββί (rhabbí), from Hebrew רַבִּי‎.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrɑbːi/, [ˈrɑbːi]
  • Rhymes: -ɑbːi
  • Syllabification(key): rab‧bi

Noun

rabbi

  1. rabbi

Declension

Inflection of rabbi (Kotus type 5/risti, no gradation)
nominative rabbi rabbit
genitive rabbin rabbien
partitive rabbia rabbeja
illative rabbiin rabbeihin
singular plural
nominative rabbi rabbit
accusative nom. rabbi rabbit
gen. rabbin
genitive rabbin rabbien
partitive rabbia rabbeja
inessive rabbissa rabbeissa
elative rabbista rabbeista
illative rabbiin rabbeihin
adessive rabbilla rabbeilla
ablative rabbilta rabbeilta
allative rabbille rabbeille
essive rabbina rabbeina
translative rabbiksi rabbeiksi
instructive rabbein
abessive rabbitta rabbeitta
comitative rabbeineen
Possessive forms of rabbi (type risti)
possessor singular plural
1st person rabbini rabbimme
2nd person rabbisi rabbinne
3rd person rabbinsa

Synonyms

Anagrams


Hungarian

Etymology

From Latin rabbi, from Ancient Greek ῥαββί (rhabbí), from Hebrew רַבִּי (rabí).

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈrɒbːi]
  • Hyphenation: rab‧bi
  • Rhymes: -bi

Noun

rabbi (plural rabbik)

  1. (Judaism) rabbi

Declension

Inflection (stem in long/high vowel, back harmony)
singular plural
nominative rabbi rabbik
accusative rabbit rabbikat
dative rabbinak rabbiknak
instrumental rabbival rabbikkal
causal-final rabbiért rabbikért
translative rabbivá rabbikká
terminative rabbiig rabbikig
essive-formal rabbiként rabbikként
essive-modal
inessive rabbiban rabbikban
superessive rabbin rabbikon
adessive rabbinál rabbiknál
illative rabbiba rabbikba
sublative rabbira rabbikra
allative rabbihoz rabbikhoz
elative rabbiból rabbikból
delative rabbiról rabbikról
ablative rabbitól rabbiktól
non-attributive
possessive - singular
rabbié rabbiké
non-attributive
possessive - plural
rabbiéi rabbikéi
Possessive forms of rabbi
possessor single possession multiple possessions
1st person sing. rabbim rabbijaim
2nd person sing. rabbid rabbijaid
3rd person sing. rabbija rabbijai
1st person plural rabbink rabbijaink
2nd person plural rabbitok rabbijaitok
3rd person plural rabbijuk rabbijaik

Derived terms

  • főrabbi
  • rabbiság

Further reading

  • rabbi in Bárczi, Géza and László Országh. A magyar nyelv értelmező szótára (‘The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language’). Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN

Icelandic

Noun

rabbi

  1. indefinite dative singular of rabb

Italian

Etymology

From Late Latin rabbī, from Ancient Greek ῥαββί (rhabbí, literally O my Master), from Hebrew רבי (rabbī, rabbi”, “spiritual teacher).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrab.bi/
  • Rhymes: -abbi
  • Hyphenation: ràb‧bi

Noun

rabbi m

  1. rabbi

Anagrams


Latin

Alternative forms

  • R. (abbreviation)

Etymology

From the Ancient Greek ῥαββί (rhabbí, literally O my Master), from Biblical Hebrew רבי (rabī, rabbi”, “spiritual teacher), from רב (raḇ, master) + ־י (, of mine”, “my).

Pronunciation

Noun

rabbī m (indeclinable)

  1. (Late Latin, chiefly used as an honorific) Master, Doctor, and especially Rabbi
  • rabinus

Descendants

References

  • rabbi in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 1,309/1

Welsh

Noun

rabbi m (plural rabiniaid or rabïaid, not mutable)

  1. Alternative spelling of rabi
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.