mandatum

See also: mandátum

Latin

Etymology 1

From mandō.

Noun

mandātum n (genitive mandātī); second declension

  1. mandate, command, law, order to do something, commandment
    Synonyms: iussus, ēdictum, ēdictiō, nūntius, scītum, dēcrētum, dēcrētiō, praeceptum, imperium
    • 4th century, St Jerome, Vulgate, Tobit 2:13
      nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit et mandata eius custodierit non est contristatus contra Deum quod plaga caecitatis evenerit ei
      For whereas he had always feared God from his infancy, and kept his commandments, he repined not against God because the evil of blindness had befallen him,)
  2. (Medieval Latin) news, notice
  3. (Medieval Latin) maundy (ceremony of washing the feet)
Declension

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative mandātum mandāta
Genitive mandātī mandātōrum
Dative mandātō mandātīs
Accusative mandātum mandāta
Ablative mandātō mandātīs
Vocative mandātum mandāta
Descendants
  • Catalan: mandat
  • Old French: mandé
  • French: mandat

Participle

mandātum

  1. inflection of mandātus:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

Verb

mandātum

  1. accusative supine of mandō

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.