displiceo

Latin

Etymology

From dis- + placeō.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /disˈpli.ke.oː/, [d̪ɪs̠ˈplʲɪkeoː]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /disˈpli.t͡ʃe.o/, [d̪isˈpliːt͡ʃeo]

Verb

displiceō (present infinitive displicēre, perfect active displicuī, supine displicuitum); second conjugation

  1. I displease (with dative)
    • 8 CE – 12 CE, Ovid, Tristia 1.49-50:
      dēnique sēcūrus fāmae, liber, īre mementō,
      nec tibi sit lectō displicuisse pudor.
      Lastly, [my] book, you [must] remember to go untroubled by [my] reputation; nor should you be ashamed, by having been read, to be displeasing.
      (The exiled poet addresses his new book as if it is a living emissary; Ovid's tarnished reputation may color the book’s reception back in Rome.)
  2. I am displeased
    Antonyms: gaudeō, placeō, ovō, grātulor, congrātulor, exhilarō, fruor

Conjugation

   Conjugation of displiceō (second conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present displiceō displicēs displicet displicēmus displicētis displicent
imperfect displicēbam displicēbās displicēbat displicēbāmus displicēbātis displicēbant
future displicēbō displicēbis displicēbit displicēbimus displicēbitis displicēbunt
perfect displicuī displicuistī displicuit displicuimus displicuistis displicuērunt,
displicuēre
pluperfect displicueram displicuerās displicuerat displicuerāmus displicuerātis displicuerant
future perfect displicuerō displicueris displicuerit displicuerimus displicueritis displicuerint
passive present displiceor displicēris,
displicēre
displicētur displicēmur displicēminī displicentur
imperfect displicēbar displicēbāris,
displicēbāre
displicēbātur displicēbāmur displicēbāminī displicēbantur
future displicēbor displicēberis,
displicēbere
displicēbitur displicēbimur displicēbiminī displicēbuntur
perfect displicuitus + present active indicative of sum
pluperfect displicuitus + imperfect active indicative of sum
future perfect displicuitus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present displiceam displiceās displiceat displiceāmus displiceātis displiceant
imperfect displicērem displicērēs displicēret displicērēmus displicērētis displicērent
perfect displicuerim displicuerīs displicuerit displicuerīmus displicuerītis displicuerint
pluperfect displicuissem displicuissēs displicuisset displicuissēmus displicuissētis displicuissent
passive present displicear displiceāris,
displiceāre
displiceātur displiceāmur displiceāminī displiceantur
imperfect displicērer displicērēris,
displicērēre
displicērētur displicērēmur displicērēminī displicērentur
perfect displicuitus + present active subjunctive of sum
pluperfect displicuitus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present displicē displicēte
future displicētō displicētō displicētōte displicentō
passive present displicēre displicēminī
future displicētor displicētor displicentor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives displicēre displicuisse displicuitūrum esse displicērī displicuitum esse displicuitum īrī
participles displicēns displicuitūrus displicuitus displicendus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
displicendī displicendō displicendum displicendō displicuitum displicuitū

References

  • displiceo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • displiceo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • displiceo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to be in a bad temper: sibi displicere (opp. sibi placere)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.