angren
Middle English
Pronunciation
- IPA(key): /ˈanɡ(ə)rən/
Verb
angren
Conjugation
Conjugation of angren (weak)
| infinitive | (to) angren | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | angre | angrede |
| 2nd person singular | angrest | angredest |
| 3rd person singular | angreþ, angreth | angrede |
| plural | angren | angreden |
| subjunctive | present | past |
| singular | angre | angrede |
| plural | angren | angreden |
| imperative | present | |
| singular | angre | |
| plural | angreþ, angreth | |
| participle | present | past |
| angrende, angringe | angred, yangred | |
References
- “angren, v.” in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007, retrieved 2019-04-02.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.