virtus

Latin

Etymology

vir (man, male) + -tūs (abstract noun-forming suffix)

Pronunciation

Noun

virtūs f (genitive virtūtis); third declension

  1. manhood, manliness, virility
  2. courage, resoluteness, gallantry
    Synonyms: spīritus, fortitūdō, fīdūcia, animus
  3. virtue, goodness
    Synonyms: bonum, rēctum
    Antonyms: vitium, culpa, malum, iniūria, noxa, peccātum, dēlictum, error
  4. excellence, merit, worth, character
  5. (figuratively) strength (of medicine or herbs)

Declension

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative virtūs virtūtēs
Genitive virtūtis virtūtum
Dative virtūtī virtūtibus
Accusative virtūtem virtūtēs
Ablative virtūte virtūtibus
Vocative virtūs virtūtēs

Synonyms

Derived terms

Descendants

References

  • virtus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • virtus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • virtus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • virtus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to have the reputation of virtue: opinionem virtutis habere
    • to quote Socrates as a model of virtue: a Socrate exemplum virtutis petere, repetere
    • to sing the praises of some one (not canere aliquem: alicuius laudes (virtutes) canere
    • what do we mean by 'virtue': quae intellegitur virtus
    • what do we mean by 'virtue': quid est virtus?
    • to walk in the ways of virtue: viam virtutis ingredi (Off. 1. 32. 118)
    • to make virtue the standard in every thought and act: omnia consilia et facta ad virtutem referre (Phil. 10. 10. 20)
    • to strive to attain virtue: virtutem sequi, virtutis studiosum esse
    • to live a perfect life: virtutis perfectae perfecto munere fungi (Tusc. 1. 45. 109)
    • to live as scrupulously moral a life as ever: virtutem pristinam retinere
    • this is a characteristic of virtue, it..: virtus hoc habet, ut...
    • to rouse in some one an enthusiasm for virtue: excitare aliquem ad virtutem
    • a good conscience: conscientia recta, recte facti (factorum), virtutis, bene actae vitae, rectae voluntatis
    • to incite to valour: ad virtutem excitare, cohortari (or simply adhortari, cohortari)
    • (ambiguous) to be virtuous: virtute praeditum, ornatum esse (opp. vitiis obrutum esse)
    • (ambiguous) to live as scrupulously moral a life as ever: nihil ex pristina virtute remittere
    • (ambiguous) to consider virtue the highest good: summum bonum in virtute ponere
    • (ambiguous) to deviate from the path of virtue: a virtute discedere or deficere
    • (ambiguous) to deteriorate: a maiorum virtute desciscere, degenerare, deflectere
    • (ambiguous) moral precepts: praecepta de moribus or de virtute
    • (ambiguous) to give moral advice, rules of conduct: de virtute praecipere alicui
    • (ambiguous) good luck to you: macte virtute (esto or te esse iubeo)
  • virtus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898) Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • virtus”, in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.