retu

See also: rétu and rètǔ

Asturian

Etymology

From retar.

Noun

retu m (plural retos)

  1. challenge

Synonyms


Ingrian

Etymology

From Proto-Finnic *retu. Cognates include Southern Karelian redu and Veps redu.

Pronunciation

  • (Ala-Laukaa) IPA(key): /ˈretu/, [ˈre̞tu]
  • (Soikkola) IPA(key): /ˈretu/, [ˈre̞d̥u]
  • Rhymes: -etu
  • Hyphenation: re‧tu

Noun

retu

  1. mud, dirt

Declension

Declension of retu (type 4/koivu, t- gradation, gemination)
singular plural
nominative retu reut
genitive reun rettuin, retuloin
partitive rettua retuja, retuloja
illative rettuu rettui, retuloihe
inessive reus retuis, retulois
elative reust retuist, retuloist
allative reulle retuille, retuloille
adessive reul retuil, retuloil
ablative reult retuilt, retuloilt
translative reuks retuiks, retuloiks
essive retunna, rettuun retuinna, retuloinna, rettuin, retuloin
exessive1) retunt retuint, retuloint
1) obsolete
*) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl)
**) the comitative is formed by adding the suffix -ka? or -kä? to the genitive.

Synonyms

References

  • V. I. Junus (1936) Iƶoran Keelen Grammatikka, Leningrad: Riikin Ucebno-pedagogiceskoi Izdateljstva, page 19
  • Ruben E. Nirvi (1971) Inkeroismurteiden Sanakirja, Helsinki: Suomalais-Ugrilainen Seura, page 471

Latvian

Adjective

retu

  1. inflection of rets:
    1. accusative/instrumental singular masculine/feminine
    2. genitive plural masculine/feminine
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.