proruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prōrumpō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | prōruptus | prōrupta | prōruptum | prōruptī | prōruptae | prōrupta | |
| Genitive | prōruptī | prōruptae | prōruptī | prōruptōrum | prōruptārum | prōruptōrum | |
| Dative | prōruptō | prōruptae | prōruptō | prōruptīs | prōruptīs | prōruptīs | |
| Accusative | prōruptum | prōruptam | prōruptum | prōruptōs | prōruptās | prōrupta | |
| Ablative | prōruptō | prōruptā | prōruptō | prōruptīs | prōruptīs | prōruptīs | |
| Vocative | prōrupte | prōrupta | prōruptum | prōruptī | prōruptae | prōrupta | |
References
- proruptus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- proruptus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- proruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.