pokarać

Polish

Etymology

From po- +‎ karać.

Pronunciation
  • IPA(key): /pɔˈka.rat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -arat͡ɕ
  • Syllabification: po‧ka‧rać

Verb

pokarać pf

  1. (transitive) to punish in turn

pokarać pf (imperfective karać)

  1. (transitive, archaic) to punish
    Synonym: ukarać

Conjugation
Conjugation of pokarać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive pokarać
future tense 1st pokarzę pokarzemy
2nd pokarzesz pokarzecie
3rd pokarze pokarzą
impersonal pokarze się
past tense 1st pokarałem pokarałam pokaraliśmy pokarałyśmy
2nd pokarałeś pokarałaś pokaraliście pokarałyście
3rd pokarał pokarała pokarało pokarali pokarały
impersonal pokarano
conditional 1st pokarałbym pokarałabym pokaralibyśmy pokarałybyśmy
2nd pokarałbyś pokarałabyś pokaralibyście pokarałybyście
3rd pokarałby pokarałaby pokarałoby pokaraliby pokarałyby
impersonal pokarano by
imperative 1st niech pokarzę pokarzmy
2nd pokarz pokarzcie
3rd niech pokarze niech pokarzą
passive adjectival participle pokarany pokarana pokarane pokarani pokarane
anterior adverbial participle pokarawszy
verbal noun pokaranie

Further reading
  • pokarać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • pokarać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.