juro

See also: Juro, juró, and ĵuro

Catalan

Pronunciation

Verb

juro

  1. first-person singular present indicative form of jurar

Esperanto

Etymology

Probably from German Jura, ultimately from Latin iūs (law, right). Compare Italian giure, English jury, Spanish juro (ownership).

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈjuro]
  • Audio:
    (file)
  • Rhymes: -uro
  • Hyphenation: ju‧ro

Noun

juro (uncountable, accusative juron)

  1. law, jurisprudence

Finnish

Etymology 1

Perhaps from the same root as jurista.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈjuro/, [ˈjuro̞]
  • Rhymes: -uro
  • Syllabification(key): ju‧ro

Adjective

juro (comparative jurompi, superlative juroin)

  1. sullen, sulky
    Synonyms: nyreä, ynseä, yrmeä
Declension
Inflection of juro (Kotus type 1/valo, no gradation)
nominative juro jurot
genitive juron jurojen
partitive juroa juroja
illative juroon juroihin
singular plural
nominative juro jurot
accusative nom. juro jurot
gen. juron
genitive juron jurojen
partitive juroa juroja
inessive jurossa juroissa
elative jurosta juroista
illative juroon juroihin
adessive jurolla juroilla
ablative jurolta juroilta
allative jurolle juroille
essive jurona juroina
translative juroksi juroiksi
instructive juroin
abessive jurotta juroitta
comitative juroine
Possessive forms of juro (type valo)
Rare. Only used with substantive adjectives.
possessor singular plural
1st person juroni juromme
2nd person jurosi juronne
3rd person juronsa
Derived terms

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈjuroˣ/, [ˈjuro̞(ʔ)]
  • Rhymes: -uro
  • Syllabification(key): ju‧ro

Verb

juro

  1. present active indicative connegative of juroa
  2. second-person singular present imperative of juroa
  3. second-person singular present active imperative connegative of juroa

Anagrams


Latin

Pronunciation

Verb

jūrō (present infinitive jūrāre, perfect active jūrāvī, supine jūrātum); first conjugation

  1. Alternative form of iuro

Conjugation

   Conjugation of jūrō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present jūrō jūrās jūrat jūrāmus jūrātis jūrant
imperfect jūrābam jūrābās jūrābat jūrābāmus jūrābātis jūrābant
future jūrābō jūrābis jūrābit jūrābimus jūrābitis jūrābunt
perfect jūrāvī jūrāvistī jūrāvit jūrāvimus jūrāvistis jūrāvērunt,
jūrāvēre
pluperfect jūrāveram jūrāverās jūrāverat jūrāverāmus jūrāverātis jūrāverant
future perfect jūrāverō jūrāveris jūrāverit jūrāverimus jūrāveritis jūrāverint
passive present jūror jūrāris,
jūrāre
jūrātur jūrāmur jūrāminī jūrantur
imperfect jūrābar jūrābāris,
jūrābāre
jūrābātur jūrābāmur jūrābāminī jūrābantur
future jūrābor jūrāberis,
jūrābere
jūrābitur jūrābimur jūrābiminī jūrābuntur
perfect jūrātus + present active indicative of sum
pluperfect jūrātus + imperfect active indicative of sum
future perfect jūrātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present jūrem jūrēs jūret jūrēmus jūrētis jūrent
imperfect jūrārem jūrārēs jūrāret jūrārēmus jūrārētis jūrārent
perfect jūrāverim jūrāverīs jūrāverit jūrāverīmus jūrāverītis jūrāverint
pluperfect jūrāvissem jūrāvissēs jūrāvisset jūrāvissēmus jūrāvissētis jūrāvissent
passive present jūrer jūrēris,
jūrēre
jūrētur jūrēmur jūrēminī jūrentur
imperfect jūrārer jūrārēris,
jūrārēre
jūrārētur jūrārēmur jūrārēminī jūrārentur
perfect jūrātus + present active subjunctive of sum
pluperfect jūrātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present jūrā jūrāte
future jūrātō jūrātō jūrātōte jūrantō
passive present jūrāre jūrāminī
future jūrātor jūrātor jūrantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives jūrāre jūrāvisse jūrātūrum esse jūrārī jūrātum esse jūrātum īrī
participles jūrāns jūrātūrus jūrātus jūrandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
jūrandī jūrandō jūrandum jūrandō jūrātum jūrātū

References

  • juro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • juro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette

Polish

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈju.rɔ/
  • Rhymes: -urɔ
  • Syllabification: ju‧ro

Noun

juro

  1. vocative singular of jura

Portuguese

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʒu.ɾu/

  • Rhymes: -uɾu
  • Hyphenation: ju‧ro

Etymology 1

From Old Portuguese jur, from Latin jūre, iūre, ablative of iūs, with inflection later altered in Portuguese, as if a derivative of the verb jurar; compare Spanish jur.

Noun

juro m (plural juros)

  1. (finance) interest
    Eles emprestam dinheiro a uma alta taxa de juros.They lend money at a high rate of interest.
  2. (figuratively) bonus, reward
  3. usury

Verb

juro

  1. first-person singular present indicative of jurar

Spanish

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈxuɾo/ [ˈxu.ɾo]
  • Rhymes: -uɾo
  • Syllabification: ju‧ro

Etymology 1

From Old Spanish jur, from Latin jūre, iūre, ablative of iūs. It was later altered into its current form, as if a deverbal of jurar.[1]

Noun

juro m (plural juros)

  1. ownership
Derived terms
  • de juro (necessarily)
  • (Colombia, Venezuela) a juro (necessarily)

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

juro

  1. first-person singular present indicative of jurar

References

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.