impertitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of impertiō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | impertītus | impertīta | impertītum | impertītī | impertītae | impertīta | |
| Genitive | impertītī | impertītae | impertītī | impertītōrum | impertītārum | impertītōrum | |
| Dative | impertītō | impertītae | impertītō | impertītīs | impertītīs | impertītīs | |
| Accusative | impertītum | impertītam | impertītum | impertītōs | impertītās | impertīta | |
| Ablative | impertītō | impertītā | impertītō | impertītīs | impertītīs | impertītīs | |
| Vocative | impertīte | impertīta | impertītum | impertītī | impertītae | impertīta | |
References
- impertitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impertitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.