imminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imminuō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imminūtus | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta | |
Genitive | imminūtī | imminūtae | imminūtī | imminūtōrum | imminūtārum | imminūtōrum | |
Dative | imminūtō | imminūtae | imminūtō | imminūtīs | imminūtīs | imminūtīs | |
Accusative | imminūtum | imminūtam | imminūtum | imminūtōs | imminūtās | imminūta | |
Ablative | imminūtō | imminūtā | imminūtō | imminūtīs | imminūtīs | imminūtīs | |
Vocative | imminūte | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta |
References
- imminutus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imminutus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imminutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.