exortus
Latin
Etymology
Perfect participle of exorior
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | exortus | exorta | exortum | exortī | exortae | exorta | |
| Genitive | exortī | exortae | exortī | exortōrum | exortārum | exortōrum | |
| Dative | exortō | exortae | exortō | exortīs | exortīs | exortīs | |
| Accusative | exortum | exortam | exortum | exortōs | exortās | exorta | |
| Ablative | exortō | exortā | exortō | exortīs | exortīs | exortīs | |
| Vocative | exorte | exorta | exortum | exortī | exortae | exorta | |
References
- exortus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- exortus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- exortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.