devinctus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dēvinciō.

Participle

dēvinctus m (feminine dēvincta, neuter dēvinctum); first/second declension

  1. bound fast, subjugated, obliged

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēvinctus dēvincta dēvinctum dēvinctī dēvinctae dēvincta
Genitive dēvinctī dēvinctae dēvinctī dēvinctōrum dēvinctārum dēvinctōrum
Dative dēvinctō dēvinctae dēvinctō dēvinctīs dēvinctīs dēvinctīs
Accusative dēvinctum dēvinctam dēvinctum dēvinctōs dēvinctās dēvincta
Ablative dēvinctō dēvinctā dēvinctō dēvinctīs dēvinctīs dēvinctīs
Vocative dēvincte dēvincta dēvinctum dēvinctī dēvinctae dēvincta

References

  • devinctus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • devinctus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • devinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.