dük

See also: duk

Turkish

Etymology

Borrowed from French duc.

Pronunciation
  • IPA(key): [dyc]

Noun

dük (definite accusative dükü, plural dükler)

  1. duke, male ruler of a duchy

Declension
Inflection
Nominative dük
Definite accusative dükü
Singular Plural
Nominative dük dükler
Definite accusative dükü dükleri
Dative düke düklere
Locative dükte düklerde
Ablative dükten düklerden
Genitive dükün düklerin
Possessive forms
Singular Plural
1st singular düküm düklerim
2nd singular dükün düklerin
3rd singular dükü dükleri
1st plural dükümüz düklerimiz
2nd plural dükünüz dükleriniz
3rd plural dükleri dükleri
Predicative forms
Singular Plural
1st singular düküm düklerim
2nd singular düksün düklersin
3rd singular dük
düktür		 dükler
düklerdir
1st plural düküz dükleriz
2nd plural düksünüz düklersiniz
3rd plural dükler düklerdir


Volapük

Pronunciation
  • IPA(key): /dyk/

Noun

dük (plural düks)

  1. duke

Declension
declension of dük
singular plural
nominative dük düks
genitive düka dükas
dative düke dükes
accusative düki dükis
vocative 1 o dük! o düks!
predicative 2 düku dükus
  • 1 status as a case is disputed
  • 2 in some later, non-classical Volapük only
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.