concinens

Latin

Etymology

Present participle of concinō.

Participle

concinēns m, f, n (genitive concinentis); third declension

  1. singing, chanting

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative concinēns concinēns concinentēs concinentia
Genitive concinentis concinentis concinentium concinentium
Dative concinentī concinentī concinentibus concinentibus
Accusative concinentem concinēns concinentēs, concinentīs concinentia
Ablative concinente, concinentī1 concinente, concinentī1 concinentibus concinentibus
Vocative concinēns concinēns concinentēs concinentia

1When used purely as an adjective.

References

  • concinens in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concinens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.