commonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of commoneō
Declension
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | commonitus | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
| Genitive | commonitī | commonitae | commonitī | commonitōrum | commonitārum | commonitōrum | |
| Dative | commonitō | commonitae | commonitō | commonitīs | commonitīs | commonitīs | |
| Accusative | commonitum | commonitam | commonitum | commonitōs | commonitās | commonita | |
| Ablative | commonitō | commonitā | commonitō | commonitīs | commonitīs | commonitīs | |
| Vocative | commonite | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
References
- commonitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.