clamatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of clāmō ([I] cry out, claim, shout).

Participle

clāmātus m (feminine clāmāta, neuter clāmātum); first/second declension

  1. shouted at, having been shouted at

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative clāmātus clāmāta clāmātum clāmātī clāmātae clāmāta
Genitive clāmātī clāmātae clāmātī clāmātōrum clāmātārum clāmātōrum
Dative clāmātō clāmātae clāmātō clāmātīs clāmātīs clāmātīs
Accusative clāmātum clāmātam clāmātum clāmātōs clāmātās clāmāta
Ablative clāmātō clāmātā clāmātō clāmātīs clāmātīs clāmātīs
Vocative clāmāte clāmāta clāmātum clāmātī clāmātae clāmāta

References

  • clamatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • clamatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.